Eerste week

Vorige week woensdag ben ik met Freek naar Curaçao gevlogen, de eerste keer in een vliegtuig! Arme Freek die met een gespannen Iris op het vliegveld moest zitten..
Hato, het vliegveld van Curaçao is niet te vergelijken met Schiphol, ten eerst is het kleiner (wat niet heel gek is), maar het is veel minder modern met veel minder technologie, enz. Wat ik zelf niet heel erg vind, je kan je daar prima redden, ook zonder alle roltrappen en rolbanen voor de koffers!

We werden hier opgehaald door taxichauffeur Max, die werkt voor het stagebureau. Het is een echte Antilliaan, erg vriendelijk en enthousiast. Bij ons in de taxi (een oud busje) zat nog een jongen, die naar hetzelfde huis als mij toe moest. Max stopte bij een Toko, een kleine supermarkt aan de kant van de weg, die je hier overal vindt.
Hij kocht hier een flesje sterke drank en een flesje Sprite, van hem kregen we een glas halfvol met de drank, veel ijs en een beetje Sprite. Ik geloof dat er 40 procent alcohol in zat en na de lange vliegreis was ik al snel wat licht in mijn hoofd. Ik heb op een geven moment dan ook maar een deel stiekem aan Freek gegeven.

Het verkeer is hier wel heel erg anders, er zijn wel regels, maar eigenlijk houdt niemand zich hieraan. Officieel heeft recht voorrang, maar deze regel wordt eigenlijk niet gebruikt. In de meeste gevallen heeft de auto die op de grootste weg rijdt voorrang, maar zolang je je voorganger volgt, kan er eigenlijk weinig mis gaan. Je mag hier ook rechts en links inhalen, dat maakt allemaal niet uit! Een maximum snelheid staat maar bij sommige wegen aangegeven, gemiddeld wordt er denk ik 60 km/h gereden op het eiland. Dit klinkt niet heel snel, maar voor je gevoel hoef je ook niet veel harder dan dat te rijden.
Tot nu toe heeft Freek veel gereden, lekker makkelijk er wat naast zitten!
De eerste dagen zijn we best vaak verkeerd gereden, uiteindelijk went het wel en krijg je veel herkenningspunten. Maar op het begin was ik zelf mijn richtingsgevoel en oriëntatievermogen volledig kwijt.

Eenmaal aangekomen bij het huis, zijn we eerst naar Nadine van het stagebureau geweest voor een gesprek, wat tips en andere uitleg. Daarna zijn we naar mijn kamer gebracht, met openslaande duren naar het terras waar ik uitzicht had op zee. Wat allemaal heel fijn klinkt, maar ik heb me daar vanaf het begin niet op mijn gemak gevoeld. Daarom ben ik na twee dagen verhuisd naar het studentenhuis verderop in de straat, waar ik in plaats van een kamer een studio kon krijgen. Nu heb ik mijn eigen douche en wc, koelkast en één elektrische pit om eventueel op te kunnen koken. Hier voel ik me veel meer op mijn gemak, ik heb alles lekker voor mijzelf. 's Ochtends kan ik rustig wakker worden in mijn eigen kamer, zonder eruit te moeten en te wachten op een douche en mijn ontbijt te maken in een vieze keuken en te hopen dat je boodschappen nog in de koelkast liggen.

Ik ben nu aan mijn derde dag van mijn stage bezig, afgelopen dinsdag ben ik begonnen. Ik heb het hier erg naar mijn zin en voel me erg welkom, ze geven me gelijk veel vertrouwen wat heel prettig is. Hier en daar pik ik al was Papiaments op, de helft van de kinderen kan geen Nederlands, dus het is handig dat je de basis hiervan kent. Van een andere stagiair heb ik een online cursus gekregen, die ik kan volgen. Alleen in het Nederlands red je je ook wel, andere begeleiders of kinderen vertalen het dan wel voor mij.

De eerste dagen hebben Freek en ik al veel van het eiland gezien, het is wel echt nodig om hier een auto te hebben wil je je fatsoenlijk kunnen verplaatsen. Fietsen dien je hier bijna niet, er zijn een paar scooters, maar veel automobilisten zijn hier niet op berekend, wat het dus ook niet veilig maakt om op een scooter overal heen te gaan. Ik huur mijn auto bij een bedrijf, zij verhuren vooral auto's aan studenten die hier voor langere tijd op het eiland verblijven.

De temperatuur ligt altijd rond de 30 graden, maar dit wend wel. Iedereen zei dit tegen mij en dit wou ik maar niet geloven, maar ik begin al aardig te acclimatiseren. Je ziet ook veel mensen met een lange broek lopen en op stage zijn er begeleiders die echt spreken van koude dagen! Daar heb ik nog geen last van, maar vooral 's avonds heb ik wel behoefte aan een vestje. Deze vergeet ik echter altijd mee te nemen, dus zit ik alsnog met blote armen, op zich ook niet erg want het koelt eigenlijk bijna niet af 's avonds.

Ik stop nu voor eerst, ik zal later wel meer vertellen over mijn stage en vooral meer over wat voor mooie dingen Freek en ik tot nu toe al hebben gezien!

Ayo! (Tot ziens)